34.Midden Spanje dl 1, Cuenca

31 mei – 2 juni

Villargordo del Cabriel, Cuenca

De camper ingepakt en het huis schoon voor de nieuwe huurders, dan kunnen we om twaalf uur weer op pad.
Vandaag gaan we wat noordelijker via A31, N330 en A3. Na de droge bergen bij Elche wordt het landschap al snel groener. Bergen en wijnbouw wisselen elkaar af. Ter hoogte van Valencia gaan we richting het westen richting midden Spanje. Rond vier uur komen we bij Kikocamp in Villargordo del Cabriel, gelegen vlak bij een mooi stuwmeer. We genieten van het weer op reis zijn. Voor het avondeten kunnen we nog een leuke wandeling naar het meer maken. (Fijn, wandelen lukt weer nu mijn voorvoet bijna pijnvrij is. Blij met advies en inlegzooltjes van de podologe in La Marina).
In de ochtend wandelen we achter de camping bergafwaards naar een uitloper van het stuwmeer. Dat is wel erg steil naar beneden en verder loopt de route langs een waterloopje dat bijna is opgedroogd. Het is daar een dor landschap met dode struiken, maar langs het water ook weer wat nieuwe.
Na een verfrissende duik in het zwembad gaan we weer verder. Nog even bij de stuwdam en de bruggen kijken voordat we via de provinciale weg N III en N320 naar Cuenca gaan. Dit is een stadje dat onder het Unesco werelderfgoed valt. Het ligt boven op een rots ingeklemd tussen twee rivieren. Wij staan aan de rio Júcar en aan het einde van de middag fietsen we naar het oude stadje. We fietsen helemaal naar boven, pffff, en parkeren daar de fiets bij Plaza Major. Ook boven moeten er bij de wandeling diverse trappen worden beklommen. Het is een mooi stadje met een aparte kathedraal met een min of meer losse façade uit een later tijdperk. Cuenca is vooral bekend om zijn ‘hangende huizen’ aan de rand van het oude centrum vlak bij een aparte hoge stalen voetgangersbrug die rust op twee palen. Het is al ruim na acht uur als we bij de camper terug komen.
Ten noord oosten van Cuenca ligt nog een mooi Natuurgebied: Serrania de Cuenca, waar we naar het uitzichtpunt Ventano del Diablo gaan. Hier hebben we mooi zicht op hoe de Ro Júcar zich een weg heeft geslepen in dit karstgebergte. In La Ciudad Encantada, wat wonderlijke stad betekent, zien we wat voor mooie formaties de natuur in dit karstgebergte heeft gemaakt. Lijkt een beetje op Luxemburgs Petite Suisse en het Tsjechische Cesky Ráy. Hier is het terrein wat opener en de wandeling van anderhalf uur gaat langs vele rotsformaties die met enige verbeeldingskracht allerlei mensen of dieren uitbeelden. Leuk is ook dat we op de bovenste laag van het kalksteen komen, waar het terrein een golvende steenzee lijkt. Het gesteente op de top lijkt op het harde gesteente aan de Normandische kust. Zo wie zo een raar idee dat hier ooit, miljarden jaren geleden, een zee moet zijn geweest. Dit was vandaag weer weer een kijkje in de wondere wereld van de natuur.
Na de lunch is er nog genoeg tijd over om naar ons volgende doel te reizen. Al gauw rijden we op de A40/A4/N400 door het meest golvende La Mancha. Op de velden groeit het graan, soms temidden van rode klaprozen die dan de overhand dreigen te krijgen. We gaan hier snel doorheen omdat we dit deel van Spanje vorige maand hebben doorkruist (Castilia La Mancha). Een rit van 177 km naar de stad Toledo.