38. Galicia

11 – 18 juni

Cangas, Sanxenxo, Santiago de Compostella, Camariñas, A Coruña.

We gaan meteen de volgende dag verder, want deze camping met al zijn dunne eikebomen heeft zoveel schaduw dat we er niet blij van worden.
Nog wel een fikse ruk naar de kust net ten noorden van Portugal . Het blijft hier aardig bergachtig. Er is veel moeite gedaan om de A52 aan te leggen. Er zijn veel grote viaducten en ook een aantal tunnels. Het is een mooi groene route met een aantal mooie zichtpunten het dal in.
Begin middag zijn we dan in de buurt van Vigo op een camperplaats bij Cangas, met zicht op zee. Dit is het gebied Rías Bajas, een viertal diepe baaien waar de temperatuur merendeels beter is dan de rest van deze westkust.
Het zonnetje schijnt heerlijk, dus lekker naar het strand dat maar 200m lopen is.
Het eerste wat we vinden zijn een paar Jakobsschelpen, het teken van deze streek, mn Santiago de Compostela. Een gelukje deze mooie middag, want een dag later zien we bijna geen zon meer.
De berichten blijven slecht de komende week. Het regent dan ook als we vertrekken. Net voorbij Pontevedra stuiten onverwacht we op een pareltje van deze streek. Combarro is een klein plaatsje met een mooi bewaard gebleven oud visserswijkje. Hier veel droogschuren, waar voedsel vroeger in werd bewaard. Alle vissershuisjes met zicht op zee. Hier tussen een smal traatje, dat wel erg toeristisch is met winkeltjes en restaurantjes en een paar in oude stijl ingerichte bars.
Omdat het weer is opgeknapt besluiten we toch naar ons oorspronkelijke doel, een camperplaats vijf km voorbij Saxenxo, te gaan. Wouw wat is dit een leuke plek, twee terrasjes in de tuin van een particulier met, ja hoor, directe toegang tot strand en zee. Voor de camper in de zon en de zee vlakbij in zicht. Dat is genieten van een middag wandelen en zonnen aan zee.
Maar ook tijdens een dag regen zijn er droge momenten om een wandeling langs de mooie kust te maken. We boffen hier, er is naast de wasmachine ook een droger, dus schoon beddengoed, lekker.
Van Rias Bajas naar Santiago de Compostela is een stuk door het wat grauwe landschap. Dat komt niet alleen door het weer. De oude bouwstijl is een beetje als in Bretagne, dat klopt misschien ook wel bij het Keltische verleden van de streek. Overal aan en op de gebouwen groeit mos, maar de natuur is zó groen, daar is Nederland dor bij.
In de ochtend rijden we naar de grote parkeerplaats in Santiago de Compostela en vandaar met de bus naar het kleine oude stadscentrum. Overal zie je bepakte wandelaars die een blij zijn de lange wandeltocht te hebben volbracht.
Op het plein voor de grote kathedraal blijkt dat de voorkant geheel in de steigers staat vanwege een renovatie van de entree, jammer. Het is een enorm plein, met aan alle kanten een gebouw, maar geen terrasjes of kraampjes. Dat is even een vreemde gewaarwording. Alle aandacht voor de granieten gebouwen en natuurlijk de euforie van de pelgrims.
Via een zij ingang kunnen we wel de kathedraal in. Deze is zeer ingetogen en strak, mede door het vele graniet. In verschillende zij kapellen vindt een mis plaats in diverse talen. Achter het grote altaar, waar een groot beeld van de apostel Jacobus centraal staat, kunnen de pelgrims de apostel ‘omarmen’ en met het hoofd de Jacobsschelp op zij mantel aanraken.
Het verhaal zegt dat iedereen die de pelgrimstocht (minimaal 100km) heeft afgelegd, na zijn dood maar de helft van de tijd in het vagevuur hoeft te branden als beloning voor de bedevaart.
Verder is het stadje een in oude staat verkerende binnenstad, zonder dat het straatbeeld door moderne winkels is aangetast.
Een halve dag is genoeg om de binnenstad te bekijken.
Om het beeld van Galicië compleet te maken gaan we toch naar de als regen- en stormachtig bekend staande noord-west kust, Costa da Morte. De naam komt van alle vergane schepen hier voor de kust.
Hier zijn nog een aantal oude authentieke vissersdorpjes. In Camariñas, bekend van de vangst van eendenmosselen en vrouwen die kantklossen, staan we op de kade van de haven. Het plaatsje is klein, maar we zien al gauw vier kantkloswinkeltjes, waar als het mooi weer is de vrouwen buiten zitten te kantklossen. De eendenmosselen zien we alleen bij onze Duitse buren, ze zien er niet uit en ik durf dat niet te eten. Toch schijnt het een delicatesse te zijn, die ook nog eens erg kostbaar is.
Een vissersboot die ’s avonds binnenloopt heeft een lading makreel aan boord. Terwijl we naar het lossen staan te kijken krijgen we twee makrelen. Dat wordt morgen visjes bakken, mmmm lekker.
In Laxe veel bedrijvigheid in de kleine vissers haven, de netten worden schoongemaakt.
Malicia is een apart vissersdorp, het ligt op een hoge rotspunt, die tot het topje is met meerdere verdiepingen bebouwd. Alle huizen met gezicht naar zee, in de binnenste ring gezicht naar de haven, de buitenkant naar zee.
Galicië, deze meest westelijke provincie van Spanje, is super groen door de vele regen die er valt. Het heeft een mooie grillige kust met vele Ria’s (inhammen). Het is een laag berglandschap tot aan de zee. Nog veel oude dorpjes en relatief weinig tourisme.
Overal in deze omgeving kleine mooie zandstrandjes, het zou fijn zijn als de zon hier wat meer scheen.
Het eind van onze tocht door Galicië is A Coruña, een grote oude stad al bekend bij de Romeinen. Het oudste deel ligt op een soort schiereilandje in zee. Daar is ook de Toren van Hercules, waar al door de Romeinen aan is gebouwd. Volgens de legende heeft Hercules heeft hier Gerión verslagen , zijn hoofd hier begraven en erboven een toren gebouwd. Het is nu de oudst werkende vuurtoren in Galicië. Rondom de toren is het leuk wandelen door het moderne sculpturen park.
Met de fiets hier prima naar de oude stad te fietsen. Die is klein en erg volgebouwd. Toch een mooi plein voor het Palacio en een paar 12e en 13e eeuwse Romaanse kerken. Het is heel stil in de stad, de Spanjaarden zijn nog niet wakker. Als we bij de camper terug komen is het er heel druk, we worden bijna klem gezet voordat we weg kunnen rijden.
Nu langs de noordkust verder.