36. Extremadura, NP Monfragüe

4 - 8 Juni

De ochtend gebruiken we om foto's uit te zoeken en te uploaden, want we hebben hier een super goede wifi verbinding.
Tegen de middag vervolgen we onze weg over de 501, die zodra we de Extremadura in komen ineens EX 203 heet. Het is een lieflijke weg onderlangs de hoge bergketen van de Sierra de Gredos, waar zelfs nog een beetje sneeuw op ligt. We komen door allerlei kleine lintdorpjes met veel rozen of andere bloemen langs de weg. Losar de la Vera is wel heel speciaal, daar is het hele dorp gedecoreerd met buxus struiken in allerlei vormen geknipt.
Na een paar uur komen we in Plasencia waar we voor een paar dagen de boodschappen moeten inslaan. Op de camping en het natuurpark zijn verder geen winkels. Nog vijf km naar camping, die ligt 12 km van het NP Montfragne waar de komende dagen de vogels op ons wachten.
We ontmoeten een stel dat al negen jaar op reis is, dat wordt dus een gezellige avond met uitwisselen van reiservaringen.
Na informatie in het bezoekerscentrum te hebben gehaald, kunnen we aan onze eerste wandeling beginnen naar Cerro Gimio. Dat is een top vanwaar we de vale gieren goed kunnen zien vliegen. Omdat we zo hoog zijn kijken we boven op hun verenkleed, een ervaring die je niet vaak hebt met gieren. Ze komen soms zelfs heel dichtbij om de top cirkelen, wouw wat zijn ze groot! Rondom vliegen ook een paar heel grote vlinders. Dit blijkt de aardbeivlinder te zijn, die hier vaak te zien is bij de hier groeiende aardbeiboom.
Morgen met de gids op pad.
We hoeven niet in alle vroegte te vertrekken, half negen is vroeg genoeg. De gieren zijn erg groot en moeten eerst hun vleugels door de zon laten opwarmen voordat er gevlogen kam worden. Bovendien moet er genoeg thermiek zijn. Onze gids is Valentin, hij heeft echt super ogen. Bovendien kan hij ons behalve van de vogels ook veel over het gebied vertellen. Hoe de graslanden met de kurk- en steeneiken, waar oa de Iberische varkens onder grazen, zijn ontstaan. Hoe waardevol het is dat de heuvels hier van ZO naar NW lopen, waardoor er een hoge dichte bladrijke begroeiing is op de noordzijde en een lagere kleinbladige aan de zuidkant. Daardoor veel meer variatie in flora en fauna. Door het park komen de rivier de Taag en de Tiétar samen. Ook is dit gebied precies in het midden van de vogelmigratie tussen Noord Europa en Afrika. Daardoor het hele jaar veel en wisselende vogelpopulaties. Hij neemt ons, zes Nederlanders, mee naar de beste spots. Ongelooflijk hoe goed de dieren matchen met hun omgeving. Zelfs met verrekijker, na door de telescoop gekeken te hebben, zijn de vogels moeilijk van hun achtergrond te onderscheiden. Valentin maakt met veel plezier foto’s met onze smartphones door zijn telescoop. We zien een Havikarend ( 6 paar in het park) boven op een elektriciteitspaal. Een Monniksgier (300 paar) en een Vale Gier (580 paar) bij de rotsen hun vleugels opwarmen. Onderaan verschuilt een hert zich in de begroeiing.
Heel in de verte zien we ook een Slangenarend (30 paar), met zijn grote kop, op een hoge paal.
Tussen twee rotsen waar de Taag tussendoor stroomt is het belangrijkste uitkijkpunt, Salto del Gitano. Hier huist de grootste groep Vale gieren. Gisteren zagen we dit punt van boven bij Cerro Gimio. Behalve veel Vale gieren zien we hier ook het enige nest van de Zwarte ooievaar vlak bij de waterkant. Er zitten drie nog witte kuikens in het nest. Eén van de ouders zit vlakbij tegen de rotswand. Maar er is ook oog voor de kleine vogels, zoals Putter, Grijze gors, Zwarte roodstaart en Roodstuit zwaluw.
Bij het bezoekerscentrum zien we de Kuifleeuwerik, Groenling en de Roodkop klauwier. Zonder telescoop lijken die kleintjes voor ons allemaal op mussen.
Onderweg naar de dam wordt er nog een Aasgier en een Monniksgier waargenomen. Ook diverse hertjes, die overigens lang niet zo schuw zijn als in Nederland, zien we rustig vlak bij de weg. Ver weg, aan de overzijde van de rivier, zien we nog een Zwarte ooievaar staan.
De volgende rotspartij zien we een nest met een Vale gier, maar het jong is al zo groot dat hij de komende dagen zal gaan uitvliegen.
Onderweg zien we de Zwarte wouw, de Rode wouw en nog een Roodkop klauwier in het gebied waar op dit moment de kurk wordt geoogst. Elke tien jaar mag er weer een laag kurk van de bomen worden verwijderd. Eerste oogst als de boom dertig jaar is, deze boom heeft zes ringen, en is dus 90 jaar oud.
Tot slot lag er ook nog een Grasslang opgerold langs de weg. Valentin moest uitwijken om hem niet te overrijden.
Deze tocht is een ervaring die we zijn geld dubbel dwars waard is. We hebben veel geleerd en hopen nu zelf ook beter deze vogels te kunnen spotten.
Dat doen we meteen de volgend dag. We rijden dezelfde route, maar zien toch wel minder dieren. Een aantal waarvan we de plek nog weten spotten we wel. Bij Salto de Giano zijn de grote vogels geen probleem, zelfs de Aasgier zien we nu. Ook de grijze rotslijster is op WhatsApp aanwijzingen van Gooff goed te vinden. Zelfs een groenling waargenomen. We kunnen veel mensen hier wijzen op het Zwarte ooievaarsnest. Voor we het weten zijn er anderhalf uur voorbij. Bij de Kardinaalsbrug vliegen naast vele Duiven en Zwaluwen ook grote roofvogels. Af en toe maken ze een snelle duikvlucht richting het water. Ook rust er steeds een uit op een boomtak dichtbij. Goede foto’s kunnen maken, maar niet helemaal zeker of het de Rode- of Zwarte wouw is. Ik denk de laatste, maar ook bij het bezoekerscentrum twijfelen de dames. In vlucht kunnen we nu de Wouwen en de Aas-, Monniks-, Vale gier en een aantal kleine vogels goed herkennen. Best trots op.
De middag is weer voor de rust, want bij temperaturen ver over de 30 graden kan je ’s middags beter wat slapen, lezen of een spelletje spelen. Pas om acht uur beginnen we dan te koken . Zo krijgen we een heel andere dagindeling, dat is wel even wennen.