Wa en Wechiau

Omdat we nu deze omgeving in één dag konden bekijken, blijft er tijd over om toch de route te kunnen nemen langs de noord westelijke grens. Dat betekent wel dat we een hele dag in de bus moeten zitten van Bolga naar Wa. Het is vandaag Moederdag! Lekker vroeg opstaan want we moeten toch zeker om 4 uur in de rij staan om een plekje in de bus van 6 uur te kunnen bemachtigen. Het wordt een lange rit met 1 korte stop. Ongelooflijk wat er allemaal mee gaat aan hoeveelheid mensen ( zitplaatsen en sta plaatsen) maar ook aan goederen in het gangpad. Om 3 uur zijn we toch nog redelijk vroeg in Wa. Het Upland hotel met een leuk terras buiten kans ons wel bekoren. Het is vandaag weer loeiheet. De lucht staat stil en we blijven druipen van het zweet. Mijn eerste Moederdag dat ik leef op water, brood en biscuits. Gelukkig nu een biertje en hopelijk straks een goed diner. Wa is een plaatsje waar weinig te beleven is. Van volentiers krijgen we het telefoonnummer van een gids uit Wechiau, het hippo sanctuary. We bellen vast om het boomplatform voor morgenavond vast de leggen. Of het gaat lukken te slapen op het platform, hangt af van de regen. De regentijd is al begonnen, alhoewel in deze streek pas één goede bui is gevallen.
Het begint weer met wachten, dat zijn we zo langzamerhand wel al gewend. Het duurt twee uur voor de bus, die eens in de zes dagen gaat, naar Wechiau vol is. Daarna een uurtje wachten op gids en tro tro om ons naar de middle of nowhere de laten brengen. Daar zijn redelijk op authentieke wijze gebouwde lodges, waar je ook onder een muskietennet kan slapen, eventueel op het dak.
We krijgen eerst een tour door een Lobi compound. Van oorsprong zijn dit vluchtelingen uit Burkino Faso (die vroeger een kurk door hun bovenlip boorden). Het is in deze omgeving de gewoonte dat de man de grond klaar maakt voor het gewas, met de hak. Maar het zaaien, oogsten en verwerken is vnl. vrouwenwerk. Mannen liggen ‘s middags veel te luieren of te slapen, vrouwen lijken daar weinig tijd voor te hebben. Koken gaat hier op een houtskool of houtvuurtje buiten. Het is schrijnend te zien dat de voorraad silo’s hier zo goed als helemaal leeg zijn, terwijl er nog moet worden gezaaid voor de nieuwe oogst. Wat moeten deze mensen in ‘s hemels naam eten de komende manden?
’s Middags zijn we op kanotour gegaan op de Black Volta, grensrivier met Bukina Faso en Ivoorkust. Om bij de rivier te komen wel eerst een paar km lopen in de brandende zon… ….. en weer terug. Maar, we hebben 9 hippos gezien! We zijn pas om 6 uur terug. Binnen een uur gaat het helemaal donker zijn. Ondanks dreigend onweer besluiten we toch naar het boomplatform te gaan. Dus…….. eerst weer ruim 2 km lopen in de schemer, terwijl het drukkend heet is. Als we bij het platform aankomen i s het al donker, en de gids verdwijnt snel nadat hij de klamboe en de matjes in orde heeft gemaakt. Mede door het haasten zijn we bloedheet en erg zweterig van de wandeling. Ook hier boven in de boom is er geen wind en erg heet. Nog 2x in de nacht dreigt er onweer. De hele nacht is het meer waken als slapen. Er is geen draad meer droog aan ons lichaam. ’s Morgens vroeg is de gids al weer terug voor een birdwatching. Maar we gaan eerst samen rustig ontbijten…. Mmm lekker brood met biscuits en (poeder)melk. We vinden daarna een half uurtje birdwatchen wel weer genoeg, zeker omdat onze gids niet zo goed op de hoogte is van de vogels. Na alweer een lange wandeling naar de lodges kunnen we daar een heerlijke bucketshower nemen. De tro verbinding terug naar Wa gaat aardig snel, zodat we rond de middag al weer terug zijn in het Upland hotel. Kunnen we nog even relaxen voor de reis morgen naar Mole.

Vervoer in het noorden
Hoe verder we noordelijk komen hoe gammeler het vervoer. De Metromass bus is in deze streken eigenlijk de enige ‘veilige’ optie. Nadeel is dat deze in deze regio maar 1x per dag rijdt. En natuurlijk pas als hij vol is! De bagage mag niet op het dak, maar onderin, maar daar past lang niet alles in wat de Ghanesen meenemen. Ook het gangpad en onder de stoelen wordt volgepropt. Wel ‘vaste’ plaasten, je koopt een stoelnummer. Maar dan wil je nar de kleine plaatsen, dan blijft alleen de optie tro tro of regionale bus. De tro’s hier worden met plakband en touwtjes aan elkaar gehouden. Binnen bekleding is allemaal aan gort. Dus de gebedsketting bij het altijd kapotte raam kan zijn nut bewijzen. De regiobus rijdt alleen op drukke marktdagen. Daar gaat wel van alles ‘on top’. En in de bus? Je zoekt een plaats, legt iets van jezelf neer, dus deze plek is bezet. Dan ga je gewoon verder met de boodschappen o.i.d.. Als de bus ‘vol’ is wordt er getoeterd en iedereen komt binnen een half uurtje binnen gewandeld. Soms met levende have. Ook nu binnen echt vol met extra zitplaatsen in het gangpad.