Myanmar, Inle Lake
Door: Gré
Blijf op de hoogte en volg Adrie en Gré
19 April 2011 | Myanmar, Naypyidaw
14 – 18/4 Inle Lake
14/4 Om ons vliegtuig te halen, moeten we weer vroeg opstaan. Samen met twee Franse dames (die we al ontmoetten in Mandelay) en twee Thaise dames (die ook in ons hotel logeerden) hebben we een shared taxi naar de luchthaven van Nyaung U. In Heho ( 25 km van Inle Lake) kunnen we mooi weer een pickup delen. Omdat deze een open achterkant heeft, zijn we al weer kletsnat voor we aankomen. Overal staan weer kinderen langs de weg met emmertjes water.
In Nyaung Shwe, het dorpje ten noorden van het meer hebben wij ons hotel al besproken. ( Manaw Thukha Hotel, http://www.manawthukhahotel.com.mm ) Het is een mooi bungalowcomplex, een echte aanrader! De Fransen blijven ook hier de Thai gaan iets anders zoeken.
We worden hier in de watten gelegd. Tafels en stoelen worden voor ons buiten gezet, warm water voor de koffie en fietsen zijn hier gratis. We gaan in de middag meteen lekker een rondje de buurt verkennen.
15/4 Samen met de Thaise meisjes, Birdy en Mali, huren we een boot om het Inle meer te verkennen. In een longtailboat met vier stoelen kunnen we lui genieten van de omgeving.
Het Inle meer is bekend om de manier van roeien. De vissers van de Intha people gebruiken hun been om de roeispaan te bedienen. Gedurende de hele dag zien we verschillende mannen zo varen.
We bekijken eerst de floating gardens. Dat zijn de landbouwgronden van het meer. Nou, grond……? Het zijn drijvende zompige stukken land, te vergelijken met onze veen-moeras gebieden bij de Wieden. Hier worden de stukken grond met bamboestokken op hun plaats gehouden. Tussen de ‘ribben’ is steeds een strook water. De groentes (we zien veel tomaten en komkommers) worden op de stroken geplant en als meststof wordt eromheen wier gelegd. Het bewerken een oogsten gebeurt uiteraard per boot, Een heel unieke manier van groentes verbouwen.
Om en in het meer liggen verschillende dorpjes. Elke dag is wel ergens een markt, maar juist tijdens het waterfestival natuurlijk niet. We varen tussen de huizen, die op palen zijn gebouwd, door. De meeste huizen zijn van bamboe, maar er zijn ook mooie houten huizen. Rond het Inle meer zijn de dorpjes van stroom voorzien, sommige armoedige huizen niet. Het is heel apart te zien hoe de mensen op, in en van het water leven. De was doe je onder aan de trap, bij de steiger, zo in het water. Douchen doe je op dezelfde plaats, door een kommetje water over je heen te gooien, inzepen en weer afspoelen. Afwassen idem dito. Voor koken en drinken wordt schoon water gebruikt.
Onderweg gaan we een aantal werkplaatsen bekijken.
Een weefwerkplaats is er altijd wel bij. Deze keer een heel bijzondere. Behalve zijde en katoen wordt hier ook geweven met lotus. Daarvoor worden de ‘draden’ uit de stengels van de lotus geprepareerd tot weefbaar garen. Een heel tijdrovend werk, dus ook een erg duur product. Een sjaal kost dan ook 120 dollar. Er wordt ook mooi inkat zijde geweven, heel mooi met heel veel verschillende spoelen.
De sigarenwerkplaats is voor ons nieuw. Er worden hier twee soorten gerold, met tamarinde (groot) en met anijs (klein). We hebben er een paar meegenomen voor de liefhebber.
Een zilversmid zien we ook niet elke dag. De smid wordt even van het watergooien teruggeroepen. Hij laat zien hoe uit het ruwe materiaal in een houtskoolvuurtje het zuivere zilver wordt gesmolten. Hier worden heel mooie sierraden gemaakt. Gelukkig had Adrie genoeg dollars meegenomen.
In enkele souvenirwinkels worden dingen verkocht door de Kayen (of Paduang), beter bekend als Longnecks. Zij wonen in de provincie ten zuiden van het Inle meer, op de grens met Thailand. In beide landen worden deze mensen een beetje ‘tentoongesteld’. Maar het schijnt nog steeds heel gewoon te zijn dat kinderen van 8 jaar beginnen met het dragen van gouden nekringen. Het is een heel mooi gezicht, maar voor de mensen zelf lijkt me het heel erg ongezond.
Papier voor het maken van de mooie parasols zien we ook. Het proces is bijna hetzelfde als bij de papiermolen aan het Apeldoorns kanaal. Het maken van de parasols en lantaarns is een simpel maar nauwkeurig gebeuren. Het plakken van de verschillende lagen gaat met behangplaksel. Erg mooi is het gebruik van verse bloemen tussen de lagen. (voorbeeld voor op school heb ik meegenomen)
Ondertussen kunnen we nog een paar pagodes en tempels bekijken, maar die laten we vandaag nog even zitten. We zijn nog steeds tempelmoe.
Wel gaan we naar een de monastrie van de jumping cats. De monniken hebben hun katten leren springen op commando.
Zo is de dag wel weer gevuld. Als afsluiting kijken we op het meer naar de ondergaande zon.
16/4 Nog een dag met de boot voor een lange toer. Samen met de Fransen (Nathalie en Steffanie) gaan we naar een meer dat 33 km ten zuiden van het Inle meer ligt. Dat is 3 uur varen heen en ook zoveel terug. Het mooiste is het leven langs het water. Dit is het gebied van de Shan people. We zien ook enkele Pa-O people, maar die wonen eigenlijk meer in de bergen vlakbij.
Hier moeten we een gids meenemen, het is een Pa-O man, dat is te zien aan zijn tulband. Vrouwen dragen zwarte kleding en een oranje of rode hoofddoek. De Pa-O zijn Boeddhistisch en we krijgen goede informatie hierover.
Voortdurend worden we begroet door roepende en zwaaiende kinderen en volwassenen. Hier vinden ze het nog leuk om toeristen te zien. We gaan naar een paar dorpjes, die op de vaste grond liggen.
Samkar met oude pagodes en tempels was eens de belangrijkste plaats in de omgeving. Rond de eerste pagode in Tar Kaung is een heel tempelcomplex gebouwd. Sinds 2007 wordt deze nu heel mooi gerenoveerd.
Bij het meer zien we ook hoe tofu en rijstwijn wordt gemaakt.
Pas na zonsondergang zijn we terug in ons eigen dorp. Een tocht van 12 uur!
17/4 Gelukkig Nieuwjaar! (Vandaag hebben we voor de 3e keer Nieuwjaar) In de ochtend moeten we toch eindelijk zien een ticket zien te krijgen voor onze vlucht morgen naar Yangon. De voorgaande dagen was er veel gesloten vanwege het waterfestival. Na veel aandringen worden alle maatschappijen gebeld. Uiteindelijk is het gelukt! Ook het ticket naar Maleisië, Kuala Lumpur is geregeld.
Nu kunnen we de middag rustig gaan fietsen naar het Inle Spa. Dat zijn hotsprings (warm water bronnen) waar voor de buitenlanders een deel is gereserveerd (gemengd). De fietstocht gaat tussen de rijstvelden en langs de waterbuffels. Op de terugweg krijgen we nog even te maken met een warmweer onweer met de bijbehorende regen.
’s Avonds nemen we met ons zessen (Thai en Fransen) een afscheidsdiner met een Myanmar rijsttafel in Shanstijl. Daarna nog naar het Aung Marionetten theater. Heel mooi om zo’n voorstelling met de echte Birmese marionetten te zien.
18/4 Afscheid van Myanmar
Vandaag twee vluchten. In de ochtend van Heho naar Yangon, in de avond Yangon naar Kuala Lumpur (Maleisië). Daar komen we pas om 11.00 PM aan.
In Myanmar zijn we maar twee weken gebleven, omdat het hier het hete seizoen is. Het is hier elke dag boven de 40 graden. Het waterniveau van de rivieren is daardoor erg laag, zodat we een paar tochten in het noorden van het land daardoor moesten overslaan. Ook de trekkings in Hispaw en Kalew hebben we aan ons voorbij laten gaan vanwege de warmte.
We hebben ons dus beperkt tot de vier high lights: Yangon, Mandalay, Bagan en Inle lake.
Toch hebben we een redelijk beeld gekregen van het land. Het is waarschijnlijk het meest echte Boeddhistische land in Azië. De mensen leven dan ook echt volgens de Boeddhistische leer. Je merkt dat vooral aan de vriendelijke gastvrijheid.
Birmese families leven samen in één huis, met meestal een woonruimte en een slaapkamer. Jongeren zorgen vaak voor hun ouders, zowel wat eten als kleding betreft. Er wordt maar heel weinig geld verdiend op het platteland, maar het eten is daar overal voorhanden zonder er voor te betalen. Veel voedsel wordt uitgewisseld met dorpsgenoten. Geld is alleen nodig voor kleding.
Het land is één van de armste landen die we tot nu toe gezien hebben. Maar het is wel een land dat heel rijk is aan tempels en pagodes. Myanmar wordt niet voor niets het gouden land genoemd.
Ik heb het idee dat door de Boeddhistische leefwijze, waarbij alles wat je niet direct nodig hebt offert aan Boeddha. Daardoor is het altijd mogelijk veel tempels te bouwen. Ik denk dat dit tegelijkertijd ook de economische groei belemmert.
14/4 Om ons vliegtuig te halen, moeten we weer vroeg opstaan. Samen met twee Franse dames (die we al ontmoetten in Mandelay) en twee Thaise dames (die ook in ons hotel logeerden) hebben we een shared taxi naar de luchthaven van Nyaung U. In Heho ( 25 km van Inle Lake) kunnen we mooi weer een pickup delen. Omdat deze een open achterkant heeft, zijn we al weer kletsnat voor we aankomen. Overal staan weer kinderen langs de weg met emmertjes water.
In Nyaung Shwe, het dorpje ten noorden van het meer hebben wij ons hotel al besproken. ( Manaw Thukha Hotel, http://www.manawthukhahotel.com.mm ) Het is een mooi bungalowcomplex, een echte aanrader! De Fransen blijven ook hier de Thai gaan iets anders zoeken.
We worden hier in de watten gelegd. Tafels en stoelen worden voor ons buiten gezet, warm water voor de koffie en fietsen zijn hier gratis. We gaan in de middag meteen lekker een rondje de buurt verkennen.
15/4 Samen met de Thaise meisjes, Birdy en Mali, huren we een boot om het Inle meer te verkennen. In een longtailboat met vier stoelen kunnen we lui genieten van de omgeving.
Het Inle meer is bekend om de manier van roeien. De vissers van de Intha people gebruiken hun been om de roeispaan te bedienen. Gedurende de hele dag zien we verschillende mannen zo varen.
We bekijken eerst de floating gardens. Dat zijn de landbouwgronden van het meer. Nou, grond……? Het zijn drijvende zompige stukken land, te vergelijken met onze veen-moeras gebieden bij de Wieden. Hier worden de stukken grond met bamboestokken op hun plaats gehouden. Tussen de ‘ribben’ is steeds een strook water. De groentes (we zien veel tomaten en komkommers) worden op de stroken geplant en als meststof wordt eromheen wier gelegd. Het bewerken een oogsten gebeurt uiteraard per boot, Een heel unieke manier van groentes verbouwen.
Om en in het meer liggen verschillende dorpjes. Elke dag is wel ergens een markt, maar juist tijdens het waterfestival natuurlijk niet. We varen tussen de huizen, die op palen zijn gebouwd, door. De meeste huizen zijn van bamboe, maar er zijn ook mooie houten huizen. Rond het Inle meer zijn de dorpjes van stroom voorzien, sommige armoedige huizen niet. Het is heel apart te zien hoe de mensen op, in en van het water leven. De was doe je onder aan de trap, bij de steiger, zo in het water. Douchen doe je op dezelfde plaats, door een kommetje water over je heen te gooien, inzepen en weer afspoelen. Afwassen idem dito. Voor koken en drinken wordt schoon water gebruikt.
Onderweg gaan we een aantal werkplaatsen bekijken.
Een weefwerkplaats is er altijd wel bij. Deze keer een heel bijzondere. Behalve zijde en katoen wordt hier ook geweven met lotus. Daarvoor worden de ‘draden’ uit de stengels van de lotus geprepareerd tot weefbaar garen. Een heel tijdrovend werk, dus ook een erg duur product. Een sjaal kost dan ook 120 dollar. Er wordt ook mooi inkat zijde geweven, heel mooi met heel veel verschillende spoelen.
De sigarenwerkplaats is voor ons nieuw. Er worden hier twee soorten gerold, met tamarinde (groot) en met anijs (klein). We hebben er een paar meegenomen voor de liefhebber.
Een zilversmid zien we ook niet elke dag. De smid wordt even van het watergooien teruggeroepen. Hij laat zien hoe uit het ruwe materiaal in een houtskoolvuurtje het zuivere zilver wordt gesmolten. Hier worden heel mooie sierraden gemaakt. Gelukkig had Adrie genoeg dollars meegenomen.
In enkele souvenirwinkels worden dingen verkocht door de Kayen (of Paduang), beter bekend als Longnecks. Zij wonen in de provincie ten zuiden van het Inle meer, op de grens met Thailand. In beide landen worden deze mensen een beetje ‘tentoongesteld’. Maar het schijnt nog steeds heel gewoon te zijn dat kinderen van 8 jaar beginnen met het dragen van gouden nekringen. Het is een heel mooi gezicht, maar voor de mensen zelf lijkt me het heel erg ongezond.
Papier voor het maken van de mooie parasols zien we ook. Het proces is bijna hetzelfde als bij de papiermolen aan het Apeldoorns kanaal. Het maken van de parasols en lantaarns is een simpel maar nauwkeurig gebeuren. Het plakken van de verschillende lagen gaat met behangplaksel. Erg mooi is het gebruik van verse bloemen tussen de lagen. (voorbeeld voor op school heb ik meegenomen)
Ondertussen kunnen we nog een paar pagodes en tempels bekijken, maar die laten we vandaag nog even zitten. We zijn nog steeds tempelmoe.
Wel gaan we naar een de monastrie van de jumping cats. De monniken hebben hun katten leren springen op commando.
Zo is de dag wel weer gevuld. Als afsluiting kijken we op het meer naar de ondergaande zon.
16/4 Nog een dag met de boot voor een lange toer. Samen met de Fransen (Nathalie en Steffanie) gaan we naar een meer dat 33 km ten zuiden van het Inle meer ligt. Dat is 3 uur varen heen en ook zoveel terug. Het mooiste is het leven langs het water. Dit is het gebied van de Shan people. We zien ook enkele Pa-O people, maar die wonen eigenlijk meer in de bergen vlakbij.
Hier moeten we een gids meenemen, het is een Pa-O man, dat is te zien aan zijn tulband. Vrouwen dragen zwarte kleding en een oranje of rode hoofddoek. De Pa-O zijn Boeddhistisch en we krijgen goede informatie hierover.
Voortdurend worden we begroet door roepende en zwaaiende kinderen en volwassenen. Hier vinden ze het nog leuk om toeristen te zien. We gaan naar een paar dorpjes, die op de vaste grond liggen.
Samkar met oude pagodes en tempels was eens de belangrijkste plaats in de omgeving. Rond de eerste pagode in Tar Kaung is een heel tempelcomplex gebouwd. Sinds 2007 wordt deze nu heel mooi gerenoveerd.
Bij het meer zien we ook hoe tofu en rijstwijn wordt gemaakt.
Pas na zonsondergang zijn we terug in ons eigen dorp. Een tocht van 12 uur!
17/4 Gelukkig Nieuwjaar! (Vandaag hebben we voor de 3e keer Nieuwjaar) In de ochtend moeten we toch eindelijk zien een ticket zien te krijgen voor onze vlucht morgen naar Yangon. De voorgaande dagen was er veel gesloten vanwege het waterfestival. Na veel aandringen worden alle maatschappijen gebeld. Uiteindelijk is het gelukt! Ook het ticket naar Maleisië, Kuala Lumpur is geregeld.
Nu kunnen we de middag rustig gaan fietsen naar het Inle Spa. Dat zijn hotsprings (warm water bronnen) waar voor de buitenlanders een deel is gereserveerd (gemengd). De fietstocht gaat tussen de rijstvelden en langs de waterbuffels. Op de terugweg krijgen we nog even te maken met een warmweer onweer met de bijbehorende regen.
’s Avonds nemen we met ons zessen (Thai en Fransen) een afscheidsdiner met een Myanmar rijsttafel in Shanstijl. Daarna nog naar het Aung Marionetten theater. Heel mooi om zo’n voorstelling met de echte Birmese marionetten te zien.
18/4 Afscheid van Myanmar
Vandaag twee vluchten. In de ochtend van Heho naar Yangon, in de avond Yangon naar Kuala Lumpur (Maleisië). Daar komen we pas om 11.00 PM aan.
In Myanmar zijn we maar twee weken gebleven, omdat het hier het hete seizoen is. Het is hier elke dag boven de 40 graden. Het waterniveau van de rivieren is daardoor erg laag, zodat we een paar tochten in het noorden van het land daardoor moesten overslaan. Ook de trekkings in Hispaw en Kalew hebben we aan ons voorbij laten gaan vanwege de warmte.
We hebben ons dus beperkt tot de vier high lights: Yangon, Mandalay, Bagan en Inle lake.
Toch hebben we een redelijk beeld gekregen van het land. Het is waarschijnlijk het meest echte Boeddhistische land in Azië. De mensen leven dan ook echt volgens de Boeddhistische leer. Je merkt dat vooral aan de vriendelijke gastvrijheid.
Birmese families leven samen in één huis, met meestal een woonruimte en een slaapkamer. Jongeren zorgen vaak voor hun ouders, zowel wat eten als kleding betreft. Er wordt maar heel weinig geld verdiend op het platteland, maar het eten is daar overal voorhanden zonder er voor te betalen. Veel voedsel wordt uitgewisseld met dorpsgenoten. Geld is alleen nodig voor kleding.
Het land is één van de armste landen die we tot nu toe gezien hebben. Maar het is wel een land dat heel rijk is aan tempels en pagodes. Myanmar wordt niet voor niets het gouden land genoemd.
Ik heb het idee dat door de Boeddhistische leefwijze, waarbij alles wat je niet direct nodig hebt offert aan Boeddha. Daardoor is het altijd mogelijk veel tempels te bouwen. Ik denk dat dit tegelijkertijd ook de economische groei belemmert.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
